Θα κάνω μια περιπλάνηση σε ρεμβασμούς πάνω στην πολιτική
επικαιρότητα, και ενδέχεται ο αναγνώστης και φίλος μου να παραξενευτεί. Ωστόσο,
θέλω να πω ότι οι σκέψεις που ακολουθούν με παρακινούν να ανασύρω από τις
προσχώσεις της ψυχής κάποιες ιδέες, κάποια αισθήματα, κάποιους φόβους ή
αγωνίες, αλλά και κάποιες προσδοκίες κι αισιοδοξίες που πάντοτε αναζητούσαν την
ευκαιρία να εκδηλωθούν. Ο καθένας μας παρότι αισθάνεται αιχμάλωτος της
καθημερινότητας και ασυνείδητα πληρώνει το φόρο του σ' αυτή την υποτέλεια,
συχνά νιώθει την ανάγκη να ξεκαθαρίσει μέσα του κάποια πράγματα, και να
σταθμίσει το ειδικό βάρος των περιστατικών του πολιτικού μας βίου. Είναι πάντα
απαραίτητο να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση και αποτίμηση των αξιών αυτού του
πολιτικού βίου για να μπορούμε να κρίνουμε άσφαλτα. Λοιπόν, έχουμε και λέμε...
Ο Παπανδρέου δεν ήταν εκείνος που είχε θέσει τρεις βασικούς
στόχους, που αντιμετωπίζουν τρία βασικά ελλείμματα της χώρας; Ιδού τι έλεγε ο
Παπανδρέου:
Πρώτο έλλειμμα, είναι το χρέος με την ευρύτερη έννοια και τα
ίδια τα ελλείμματα που παράγουμε, τα οποία βαρύνουν ως θηλιά το λαιμό του κάθε
Έλληνα, ο οποίος πληρώνει σήμερα αυτό το σπάταλο και πελατειακό κράτος. Και
στόχος μας είναι η συνεχής μείωση των ελλειμμάτων.Βασικός στόχος μας, είναι να
μην δαπανούμε παραπάνω από ό,τι παράγουμε, από ό,τι βγάζουμε, να μην
χρειαζόμαστε, δηλαδή, όλο και περισσότερα δανεικά για να μπορούμε να επιβιώσουμε.
Και αυτό αποτελεί τον βασικό λόγο σήμερα της εξάρτησής μας, αν θέλετε της
«κηδεμονίας» - εγώ δεν έχω πρόβλημα με τις λέξεις - της επιτήρησης, στην οποία
μπήκαμε, όχι σήμερα, αλλά εδώ και χρόνια.Και όσοι πραγματικά θέλουν να σταθούν
πατριωτικά, αυτό αποτελεί το πρώτο διακύβευμα, αυτή είναι και η δική μας και η
δική μου πατριωτική στάση: Όχι σε δάνειες δυνάμεις.Και είμαστε σε έναν σωστό
δρόμο, με δυσκολίες. Το 5% μείωσης του ελλείμματος είναι πρωτοφανές, είναι
ρεκόρ. Έχουμε μειώσει σπατάλες. Πράγματι, υπάρχει ελπίδα το 2012 να έχουμε
πρωτογενές πλεόνασμα, όπου αυτό θα είναι ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα.Δεύτερος
βασικός μας στόχος, είναι το έλλειμμα στο αναπτυξιακό μοντέλο, δηλαδή, να πάμε
σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που δεν παράγει ελλείμματα και βάρη, που παράγει
πραγματικό πλούτο, που παράγει ποιότητα, που παράγει ανταγωνιστικά, που παράγει
ελληνικά, που εξάγει και στηρίζεται στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, σε ό,τι
δηλαδή καλύτερο έχουμε ελληνικό: Το ανθρώπινο δυναμικό, τους πτυχιούχους μας
-που σήμερα πλήττονται εξαιτίας αυτού του αναπτυξιακού μοντέλου από την ανεργία
- τον πολιτισμό μας, την καινοτομία μας, το περιβάλλον μας, τις ίδιες τις αξίες
μας.Είναι αυτή η ανάπτυξη, που θα φέρει επίσης και πλεονάσματα, που θα μειώσει
το χρέος, θα φέρει πλούτο στην Περιφέρεια, θα εγγυηθεί δουλειές για την Ελλάδα,
που εδώ και χρόνια δεν υπάρχουν. Υπήρχαν μόνο με τα stage όπως λέγονται, με το
ρουσφέτι στο Δημόσιο, το οποίο πια δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια στρεβλή
ανάπτυξη.Αλλά ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με το να ρίξουμε απλώς λεφτά ή να
χαμηλώσουμε απλώς τους φόρους. Θυμίζω ότι, το 2009 είχαμε ελλείμματα, δηλαδή
είχαμε ξοδέψει 36 δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω από ό,τι είχαμε στα ταμεία μας.
Δηλαδή, αυτά τα λεφτά που υπήρχαν ρίχτηκαν στην οικονομία. Και παραπάνω απ'
ό,τι υπήρχαν κι όχι μόνο δεν έπιασαν τόπο, όχι μόνο μας υπερχρέωσαν, αλλά
είχαμε και ύφεση και ανεργία. Άρα, η ανάπτυξη δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.
Και τώρα αναρωτιέμαι τι διαφορετικό έχει πει μέχρι τώρα ο
σημερινός πρωθυπουργός, ο Σαμαράς που φώναζε για «άλλο μείγμα» πολιτικής, για
3-4 Ζάππεια, για έτοιμες λύσεις κ.λπ.
Τίποτε διαφορετικό. Απλώς βαυκαλίζεται ότι έσωσε τη χώρα!!!
Μήπως εμπέδωσε κλίμα σιγουριάς, ασφάλειας, αξιοπιστίας, για
να επενδύσει, κάποιος είτε είναι μικρός επενδυτής είτε μεγάλος, είτε Έλληνας
είτε ξένος;
Μήπως προσέλκυσε επενδυτές; Ταξίδια για προσέλκυση επενδυτών
κάνει αλλά χωρίς αποτέλεσμα…
Μήπως έγινε «θεσμός» η Διαφάνεια;
Μήπως εξαφάνισε τη Γραφειοκρατία;
Μήπως χτύπησε τη διαφθορά;
Μήπως έκανε σωστές επιλογές των προσώπων για τα υπουργικά
αξιώματα ή τις διευθυντικές θέσεις στους δημόσιους οργανισμούς;;
Μήπως έλυσε τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το
εκπαιδευτικό μας σύστημα;;
Μήπως μείωσε τους φόρους;
Μήπως έπιασε τους φοροφυγάδες και τους φοροκλέφτες;;;
Μήπως τελικά ανακάλυψε «πού πήγαν τα λεφτά»; Στους
εργολάβους ή στα έργα; Στους μεσάζοντες ή τον πολίτη; Στους προμηθευτές ή στις
πραγματικές προμήθειες; Στους μελετητές ή στις πραγματικές μελέτες; Στην
υπερτιμολόγηση και την πολυφαρμακία ή στον ασθενή;
Μήπως οι πολίτες έχουν πλέον εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη;
Μήπως έπαψε να υπάρχει η αδικία;;;
Ο Παπανδρέου στόχευε σ’ ένα πολιτικό σύστημα που να το
εμπιστεύεται ο Ελληνικός λαός, πράγμα που σήμαινε επώδυνες αλλαγές, απαραίτητες
για όλους.
Μίλησε για απόλυτη διαφάνεια στη λειτουργία των πολιτικών
κομμάτων, των ΜΜΕ, αναδρομικά πόθεν έσχες παντού, αλλαγή του εκλογικού
συστήματος, λειτουργία της Δικαιοσύνης, αλλαγή στη Δημόσια Διοίκηση, στο ίδιο
το Κοινοβούλιο.
Και για πολλές από αυτές τις μεγάλες αλλαγές είχε διακηρύξει
ότι θα πρέπει να ζητηθεί η ψήφος του Ελληνικού λαού μέσα από δημοψηφίσματα.
Μιλάμε δηλαδή για όλα αυτά που δημιουργούσαν δικαιολογημένη
αγανάκτηση στους πολίτες, διότι αποτελούν μέρος ενός συστήματος που μας έφερε
ως εδώ, ένα σύστημα που αργοπεθαίνει και πρέπει ν' αλλάξει. Η αντιμετώπιση
αυτού του ελλείμματος αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης, είναι το μεγάλο στοίχημα
και εντός αλλά είναι και το μεγάλο στοίχημα και εκτός της χώρας μας.
Έλεγε ο Παπανδρέου για τους εταίρους μας και στη
δανειοδότησή μας:
Τα δικά τους χρήματα μας δίνουν και θέλουν να είναι σίγουροι
για τρία πράγματα:
Πρώτα απ' όλα ότι θα γίνει βιώσιμο το χρέος και αυτό
συζητάμε, διαπραγματευόμαστε.
Δεύτερον, ότι θα κάνουμε αλλαγές για να είναι η οικονομία
μας επιτέλους βιώσιμη, αυτό θέλουν οι εταίροι μας και
Τρίτον, ότι είμαστε αξιόπιστοι στις υποχρεώσεις μας και δεν
θα χάσουν τα λεφτά τους.
Γιατί νομίζετε ότι είμαστε σε εποπτεία; Επειδή διαχρονικά
τους είπαμε ψέματα. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Πολλές φορές λέμε να τα πούμε
ειλικρινά, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Γι' αυτό, πρέπει να είμαστε συνεπείς ακόμα
και με διορθωτικά μέτρα.
Γι' αυτό, χρειάζεται να δείξουμε ενωμένοι, δηλαδή, να
δείξουμε και προς τα έξω, ότι δεν μας επιβάλλουν καμία συναίνεση, δεν
επιβάλλεται η συναίνεση από κανέναν, να δείξουμε ότι κατανοούμε τις ευθύνες
μας, ότι τις κατανοούμε όλοι μας, όλα τα κόμματα, ότι ναι, περνάμε δυσκολίες,
αλλά τις περνάμε μαζί, αλλάζουμε την Ελλάδα και θα την αλλάξουμε την Ελλάδα και
να είμαστε πειστικοί και σ' αυτούς οι οποίοι σήμερα δίνουν χείρα βοηθείας.
Γι' αυτό, βεβαίως, ζητώ απ' όλους τη συνεργασία, την
κατάθεση ιδεών, όπως είπα και στη συνάντηση με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων.
Ακούμε όλες τις θέσεις, κάθε θέση που είναι θετική. Και σ' αυτά τα οποία έχουμε
φέρει στη Βουλή για το μεσοπρόθεσμο, είμαστε έτοιμοι, μέχρι και την τελευταία
στιγμή, ν' ακούσουμε θετικές προτάσεις που να έχουν και αυτές ως αποτέλεσμα να
φτάσουμε στο δύσκολο στόχο.
Και τι έκαναν όλοι οι άλλοι αρχηγοί, τα άλλα κόμματα και ο ό
ίδιος ο Σαμαράς τότε;
Απλώς όχι μονάχα σφύριζαν αδιάφορα, αλλά υπονόμευαν τις
προσπάθειες του Παπανδρέου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Κι έτσι, ΧΑΘΗΚΕ πολύτιμος χρόνος!!!
Έγιναν μεγάλες προσπάθειες στα θέματα διαφάνειας, και στα
θέματα διαφθοράς.
Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασε να δώσει φως ακόμα και
σε υποθέσεις που αφορούσαν στελέχη, σημαντικά στελέχη του παρελθόντος της. Αυτό
είναι το δείγμα της τόλμης και της αποφασιστικότητας του Παπανδρέου.
Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι στη διάρκεια της
διακυβέρνησης της χώρας από τον Παπανδρέου έγιναν ριζοσπαστικές παρεμβάσεις:
Στο Ασφαλιστικό, στην Αυτοδιοίκηση, στις προσλήψεις -με τη διαφάνεια- στις
προαγωγές στο Δημόσιο, στον έλεγχο των κρατικών δαπανών, στο φορολογικό
σύστημα, στα κλειστά επαγγέλματα, στο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας, στην
ηλεκτρονική συνταγογράφηση…
Πρέπει να είναι κανείς κακοπροαίρετος για να τα αρνηθεί.
Δυστυχώς ο «πολιτικός πολιτισμός» που εμφιλοχωρεί στη χώρα μας αδυνατεί. Όπως
αδυνατεί και ο Σαμαράς που με τα στελέχη των κυβερνήσεων του Καραμανλή επιζητεί
ν’ αλλάξει την κατάσταση. Δηλαδή, των κυβερνήσεων του Καραμανλή που
καταβαράθρωσε τη χώρα και φόρτωσε τις αμαρτίες του στην πλάτη του Παπανδρέου.
Όμως ο Παπανδρέου δεν έκανε μικροκομματική εκμετάλλευση του πόνου του Ελληνικού
λαού, αλλά ανέλαβε την ευθύνη που κανένας άλλος δεν τόλμησε να αναλάβει. Αυτή η
στάση του θα δικαιωθεί και ιστορικά.
Αλλά ποιος ήταν και είναι ο πραγματικός εχθρός; Ο Γιώργος
Παπανδρέου;;; Για να δούμε ψυχραιμότερα τι έλεγε:
Ο αδύναμος κρίκος ήταν στον κόρφο μας. Το ίδιο μας το σύστημα.
Γιατί, όμως;Έφταιξε η Κυβέρνησή μας, όπως διατείνεται η Νέα Δημοκρατία;
Απέτυχε το δικό μας πρόγραμμα; Όχι!
Φταίει η δική μας Κυβέρνηση, του 2009, για την επικίνδυνη
για τη χώρα εξάρτηση;
Για το παγκόσμιο ρεκόρ χρέους;
Μήπως για τις πελατειακές σχέσεις;
Για την εξάρτηση του νέου από τον κάθε κομματάρχη;
Εμείς φταίμε για την υπέρογκη κομματική σπατάλη στο Δημόσιο;
Ή μήπως εμείς οργανώσαμε το σύστημα διαφθοράς και
αεριτζίδικης οικονομίας στις πλάτες του δημόσιου συμφέροντος;Δικό μας ήταν το
αναπτυξιακό πρότυπο της κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής οικονομίας;
Ή μήπως εμείς, η Κυβέρνηση του 2009, καλλιεργήσαμε την
οικονομία των μεσαζόντων, την παρασιτική οικονομική δραστηριότητα στη χώρα;
Μια χώρα, που δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί, ούτε να
επιβιώσει χωρίς δανεικά;
Εμείς είπαμε από την αρχή «όχι» στην εξάρτηση.
Συγκρουστήκαμε.
Απλώς, έπρεπε να συγκρουστούμε ακόμα πιο γρήγορα και ακόμα
πιο δυναμικά.
Αλλά συγκρουστήκαμε.
Και το πληρώνουμε.
Γιατί, σε πολλούς, αυτό δεν αρέσει.
Δεν το θέλουν, δεν το μπορούν.
Δεν μπορούν να φανταστούν ότι υπάρχει πολιτική παράταξη, που
θα τα έβαζε με αυτό το παρασιτικό σύστημα.
Το κάναμε.
Στα δύο χρόνια, αυτό κάναμε, απέναντι σε αυτούς που θέλησαν
να συνεχίσουν να νέμονται κάθε είδους εξουσία και προνόμια στη χώρα, σε βάρος
του πολίτη, σε βάρος του συλλογικού δημόσιου συμφέροντος.
Από το μεγάλο φοροφυγά, μέχρι το λαθρεμπόριο του πετρελαίου
και το τραπεζικό ή μιντιακό κατεστημένο.
Έκανα όλη αυτή την αναδρομή γιατί πλέον έχει καταντήσει
μονότονη η κατ’ εξακολούθηση αηδής και κακοήθης αναφορά στον Παπανδρέου και στα
πεπραγμένα της κυβέρνησής του. Δεν παραβλέπω τα λάθη του και το λέω αυτό για
τους ευαίσθητους εκείνους Πασόκους που και τώρα ακόμη τα βάζουν μαζί του ότι
τάχα μας «πρόδωσε» ή μας «πούλησε» ή μας έβαλε στα Μνημόνια κ.λπ. Αλλά και για
εκείνους τους κακοπροαίρετους δημοσιογράφους που ευτελίζουν και τον
δημοσιογραφικό λόγο και μεταδίδουν ανακρίβειες και κακοήθειες.
Κ εδώ δεν πρόκειται να κάνω κάποια, ας πούμε, ανατομία της
υστερίας που έχει καταλάβει κάποια μέσα ενημέρωσης κατά του Γιώργου Παπανδρέου,
από την εποχή ακόμα που είχε αναλάβει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, συνεχίστηκε όσο
εκείνος ήταν πρωθυπουργός και εντάθηκε μετά την αποχώρησή του από την
πρωθυπουργία και την αρχηγία του Κινήματος.
Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι όχι τόσο η ψυχολογία της
υστερίας, αλλά ο στόχος της.
Κι οπωσδήποτε, από τη στιγμή που σκέφτομαι ότι υπήρχε και
υπάρχει στόχος, τότε πρόκειται περί κατευθυνόμενης υστερίας.
Διάβασα σήμερα σ’ ένα ιστολόγιο, το newsbomb.gr, που είναι
κυριολεκτικά παράδειγμα δημοσιογραφικού κιτρινισμού:
Ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίστηκε στην εκκλησία μαζί με τη
σύζυγό του Άντα. Φανερά αδυνατισμένος και χωρίς καμία διάθεση να χαιρετίσει
κανέναν κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό της εκκλησίας. Μόλις έγινε αντιληπτός
υπήρξε παγωμάρα στους πιστούς που ήταν συγκεντρωμένοι στον προαύλιο χώρο.
"Μα καλά δεν ντρέπονται να εμφανίζονται και δημοσίως;", φώναξαν
κάποιοι πιστοί που βρίσκονταν στο προαύλιο. Τα σχόλια άρχισαν να αυξάνονται,
ενώ ορισμένοι γιούχαραν τον πρώην πρωθυπουργό και ήταν έτοιμοι να κατευθυνθούν
προς το εσωτερικό του ναού προκειμένου να συναντήσουν τον Γ. Παπανδρέου.
Μια άλλη εφημερίδα, η Ελευθεροτυπία, είχε γράψει πριν λίγο
καιρό ότι στην Κωνσταντινούπολη ο Παπανδρέου έγινε δέκτης αποδοκιμασιών από 2-3
Έλληνες εκδρομείς.
Έχουν προκληθεί κι άλλα παρόμοια, όπου κάποιοι δήθεν
ευαίσθητοι θεωρούν ότι πρέπει να προπηλακίσουν τον πρώην πρωθυπουργό ως υπαίτιο
για την κακοδαιμονία μας. Πρόκειται φυσικά για ακρότητες και μια δυσπερίγραπτη
συμπεριφορά που μαρτυρεί παθολογικό παροξυσμό, που συχνά παίρνει τη μορφή
ιδεολογικής νεύρωσης και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ερμηνευτεί με
κριτήρια πολιτικά.
Η υστερία είναι σαφώς κατευθυνόμενη, αλλά είναι φανερό ότι
πρέπει προηγουμένως να έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα για να
ευδοκιμήσει. Η εντατική καλλιέργεια του μίσους κατά των Παπανδρέου που τώρα
προσωποποιείται στον Γιώργο, μεταβάλλει την ελεύθερη σκέψη σε ξύλινη μηχανή,
ενώ έχει καταργήσει την κρίση και έχει μεταβάλει την ιδεολογία σε σκοτεινή και
ακίνητη ιδεοληψία.
Όσο για τους πολιτικούς αντιπάλους, τι να πω;
Ότι απλώς είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι η απαξίωση του
αντιπάλου.
Ωστόσο διαπιστώσαμε όλοι ότι η πολιτική έχει γίνει ιδιαίτερα
τα τελευταία χρόνια περισσότερο όργανο εκμαυλισμού παρά ιδεολογικής καθοδήγησης
του λαού, που επιχειρεί να καλύψει ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς κάτω από την
πρόσοψη δήθεν κοινωνικών επιδιώξεων.
Πρέπει, ωστόσο, να σημειώσω ότι η εξαπάτηση του ελληνικού
λαού από τις δυνάμεις εκείνες που εχθρεύονταν τον Παπανδρέου έχει και
συνέπειες. Και η απάτη είναι βέβαιο ότι νοθεύει τις κοινωνικές δυνάμεις,
εμφανίζοντας ψευδείς θελήσεις και ψευδείς συμμαχίες, και δημιουργώντας
επικίνδυνες αυταπάτες που θα έχουν άμεση επίπτωση στο μέλλον του τόπου.
Δεν μπορεί ο Παπανδρέου να είναι ο κακός δαίμονάς μας!
Η τόση ενασχόληση μαζί του ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης
είναι απλώς η διάθεση εκείνων που φοβούνται και η όποια κριτική δεν είναι παρά
κριτική της σκοπιμότητας.
Διανύουμε μια περίοδο πολιτικής σύγχυσης που τροφοδοτείται
από μια μισαλλόδοξη διάθεση και των πολιτικών αντιπάλων αλλά και από τα κέντρα
εκείνα και τα οικονομικά και γενικώς επιχειρηματικά συμφέροντα που ένιωσαν
κάποια στιγμή ότι θίγονταν από την παπανδρεϊκή πολιτική τακτική.
Και γι' αυτό βλέπουμε κάθε τόσο να ξεφυτρώνει και μια
καινούργια "κατηγορία" για να ενοχοποιηθεί ο Παπανδρέου.
Πότε τα μνημόνια, πότε το "λεφτά υπάρχουν", πότε η
περιβόητη "λίστα Λαγκάρντ", πότε τα ταξίδια του στο εξωτερικό, πότε
τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ...
Έτσι συντίθεται ένα εφιαλτικό χρονικό για τον Παπανδρέου
ώστε να τον χώσουν ακόμα βαθύτερα στο χώμα...
Όσο για τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, αυτό που έχω να πω είναι
ότι θα είναι οδυνηρή η βαθμιαία συνειδητοποίηση της έκπτωσής τους από το βάθρο
που οι ίδιοι έστησαν ερήμην της κοινής επιδοκιμασίας, αλλά και του άκρατου λαϊκισμού
τους.
Πλασάρουν στον λαό μιαν Αλήθεια φτιασιδωμένη, παραπλανητική.
Σκηνοθεσία της υποκρισίας και αυταπάτη της δειλίας!
Δεν είναι δυνατό να δεχτώ ότι ο Παπανδρέου είναι ο
αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα πρέπει να φορτώσουμε όλα τα κακά της μοίρας
μας!
Δεν είναι δυνατό ένα πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στη
διαφθορά και κυλισμένο αμετανόητα στην ανομία να ψάχνει για αποδιοπομπαίο τράγο!
